در بسیاری از کشورها، فلسفه‌ی تمرین سال‌ها بر روی تقویت فیزیکی بوده است. اما در کشورهای دیگری مانند ژاپن، بیشتر بر بازی و اجرای حرکات تاکید می شود تا تمرین‌های صرفاً فیزیکی.
شاید این حرفم کمی جسورانه باشد، اما در واقع برخی از سنگ‌نوردان بیش از حد بر تمرینات فیزیکی تأکید کرده‌اند و این موضوع در نحوه‌ی سنگ‌نوردی آن‌ها دیده می‌شود – به همین دلیل هم است که اغلب شاهد سنگ‌نوردانی با تکنیک‌های ضعیف هستیم.

بر اساس تجربیات و مطالعات گذشته، گفته می‌شه که باید بین تمرین و خودِ سنگ‌نوردی تفاوت قائل شویم. این تفکیک منطقی است، اما نباید یکی را به‌کلی فدای دیگری کرد. می‌توان بین جلساتی که تمرکز بیشتری روی اجرای حرکات است و جلساتی که به تمرینات خاص اختصاص داده شده‌ تفاوت قائل شد، اما نباید یکی را به قیمت از دست دادن دیگری انجام داد.
تعادل در انجام همه مولفه های سنگنوردی و یا رشته های دیگه ما را به بهتر شدن نزدیک می کنه،
در پست های بعدی براتون در مورد تکنیک های سنگنوردی خواهم نوشت