در بسیاری از موارد، سنگ‌نوردی بین دو جنبه‌ی متضاد یعنی بازی و تمرین تقسیم می‌شود.
بازی بیشتر نمایانگر جنبه‌ی سرگرم‌کننده‌ی سنگ‌نوردی است . تصور کنید که در یک جلسه‌ی تلاش بر روی مسیرهای بولدرینگ هستید: روی تشک نشسته‌اید، درباره‌ی مسیرها صحبت می‌کنید، می‌خندید و از وقت خود لذت می‌برید. این تجربه شباهت زیادی به بازی‌های دوران کودکی ما دارد.

از طرف دیگر، تمرین معمولاً شامل فعالیت‌هایی مثل تمرین با فینگر‌بُرد (ابزاری برای تقویت انگشتان)، صعود مسیرهای سخت تا رسیدن به حد خستگی، و تکرار چندین‌باره‌ی یک مسیر برای تقویت استقامت است. این فعالیت‌ها خسته‌کننده و سخت هستند و اغلب نمی‌توان آن‌ها را بازی در نظر گرفت.

بسیاری از سنگ‌نوردان، بازی ( صعود) را ترجیح می‌دهند و از تمرین فراری هستند، زیرا تمرین را چیزی خسته‌کننده می‌دانند.
اما باید این را دانست که اگر می‌خواهید در سنگنوردی پیشرفت کنید، باید تمرین کنید، اما نباید صعود ( بازی ) را فراموش کنید. بازی به همان اندازه که تمرین روی فینگر‌بُرد یا تکرار مسیرها اهمیت دارد، به شما کمک می‌کند. معمولاً وقتی در حال صعود هستید، حرکات جدید و نکات فنی را یاد می‌گیرید. بازی از یکنواخت و کسل‌کننده شدن سنگ‌نوردی جلوگیری می‌کند. در مقابل، تمرین‌های هدفمند روی مهارت‌های فنی، ذهنی و فیزیکی شما تأثیر می‌گذارند و باعث می‌شوند بیشتر به نحوه‌ی حرکت خود توجه کنید، توانایی فیزیکی و ذهنی خود را افزایش دهید و در مجموع سنگ‌نورد بهتری خواهید شد. ترکیب تمرین و بازی، بهترین نتیجه را دارد و نباید این دو را در تضاد با هم دید، بلکه باید آن‌ها را مکمل یکدیگر دانست.

همچنین، می‌توان تمرین‌های سنتی را طوری طراحی کرد که شبیه بازی باشند. بسیاری از بهترین ورزشکاران، دلیل موفقیت خود را لذت بردن از تمرین می‌دانند. پس همیشه در هنگام تمرین، تفریح را فراموش نکنید!

اطفا اگر سوالی برای درک بهتر مطلب داشتید از من بپرسید و‌ یا تجارب خود را با من در میان بگذارید .